تشخیص ارتباط پارامترهای عریان شدگی در عمق آسفالت به کمک روش رادار نفوذی به زمین (مطالعه موردی منطقه 22 تهران)

عریان شدگی از جمله خرابی­های رایج است که در اغلب روسازی‌های آسفالتی به وقوع می­پیوندد. منشأ این خرابی از رطوبت است. به نحوی که در اکثر مطالعات «عریان­شدگی» و «آسیب رطوبتی» معمولاً به جای هم استفاده می‌شود. روش متداول برای شناخت این خرابی، مغزه ­گیری از نقاط مشکوک در سطح راه و انجام آزمایش‌های مخرب بر روی مغزه به دست آمده است. از جمله رایج‌ترین آزمایش­ها، چگالی واقعی آسفالت، مقایسه نسبت تنش کششی غیرمستقیم نمونه‌ها در حالت اشباع به خشک و به دست آوردن میزان درصد فضای خالی آسفالت است؛ اما این قبیل از آزمایش­ها، مخرب‌اند و چاله‌های به وجود آمده از مغزه­ گیری در سطح راه باید مرمت و وصله شوند. همچنین انجام این کار دشوار و دستیابی به نتایج حاصل از آزمایش­های مخرب اغلب وقت‌گیر هستند. روش ارزیابی با رادار نفوذی به زمین Ground Penetration Radar (GPR) از جمله روش­های غیر مخرب است، که امروزه کاربرد آن در مهندسی راه رو به افزایش است. در این پژوهش قطعاتی از مسیر شبکه راه­های استان تهران، با انتخاب نقاطی از مسیر، پس از ارزیابی غیر مخرب، مغزه گیری شد و نتایج حاصل از تحلیل رادار با پارامترهای آزمایش­های مخرب مقایسه شد. به طوری که با کاهش درصد فضای خالی کمتر از 7 درصد، افزایش چگالی واقعی آسفالت، افزایش مقدار نسبت تنش کششی غیرمستقیم نمونه‌ها در حالت اشباع به خشک به بیش از 8/0 و در نهایت افزایش مقدار ثابت دی‌الکتریک ناشی از ارزیابی غیر مخرب مشاهده شد. در این پژوهش عدد ثابت دی‌الکتریک کمتر از 10/5، عریان شده و بیشتر از آن آسفالت سالم در عمق 5 سانتی‌متر از سطح آسفالت و در سطوح زیرین آسفالت (از عمق 5 تا عمق 10 سانتی­متری) ثابت دی‌الکتریک کمتر از 40/5 منطبق بر نواحی عریان شده و بالاتر از این مقدار منطبق بر آسفالت سالم است.